Na osnovu snimaka iz vazduha, na kojima su digitalno uklonjene krošnje drveća, naučnici su uspjeli da u desetinama, dotad skrivenih, gradova vide kuće, palate, pa i piramidu visoku skoro 30 metara, za koju se ranije vjerovalo da je brežuljak.
Istraživanje, omogućeno zahvaljujući avionima opremljenim specijalnim laserima koji mogu da „vide” kroz gustu džunglu, ukazuje da su metropole Maja bile mnogo veće i kompleksnije nego što se ranije mislilo, navodi Si-En-En.
Mnoštvo je dokaza o tome da su Maje, čija je civilizacija trajala više od 2.000 godina, razvijale poljoprivredu, koristile tehnike navodnjavanja, imale kamenolome i odbrambena utvrđenja, a široka mreža puteva ukazuje da su naselja međusobno bila povezanija nego što se moglo pretpostaviti.
Veličina otkrića, o kojem je pisala Nacionalna geografija, mogla bi da promijeni naše mišljenje o tome kako je civilizacija Mezoamerike funkcionisala, smatra jedan od direktora istraživačkog projekta Marselo Kanuto sa Univerziteta Tulane u Nju Orleansu.
– Otkrili smo da je bilo više svega i da su dimenzije mnogo veće. U svakoj toj oblasti bilo je više struktura, više građevina, kanala i terasa nego što se očekivalo – rekao je Kanuto u telefonskom intervjuu.
Procesom mapiranja iz vazduha na sjeveru Gvatemale otkriveno je više desetina drevnih gradova
Analizom podataka sa lokaliteta veličine 2.100 kvadratnih kilometara, naučnici su revidirali i procjene o tome koliko je ljudi živjelo u tom regionu. Sada se pretpostavlja da je u Majanskim nizijama (oblasti u današnjoj Gvatemali i Meksiku) živjelo 10 miliona ljudi što je mnogo više nego što su prethodna istraživanja ukazivala.
U proteklih 100 godina prevladavalo je mišljenje da tropski predjeli nijesu bili povoljno mjesto za izgradnju civilizacija i da ta klima nije bila pogodna za održanje kompleksnih društava, kaže Kanuto, koji se bavi Majanskom arheologijom više od 30 godina.
– Uvijek se pretpostavljalo da je majansko društvo imalo manju populaciju i da nije imalo infrastrukturu – da su imali veoma male nezavisne države-gradove bez veće povezanosti – objašnjava Kanuto.
Sada je, međutim, dodaje, otkriveno da to nije istina. Ovo istraživanje pokazuje da ne samo da je tu živjelo više ljudi, već da su oni na brojne načine izmijenili okruženje kako bi ga učinili produktivnim.
Odbrambene strukture koje smo pronašli, objašnjava Kanuto, takođe ukazuju na to da je bilo mnogo ljudi i mnogo resursa što može da izazove veliko nadmetanje.
Gusta džungla Centralne Amerike često je logistički otežavala istraživanja istorijskih lokaliteta većeg obima. Međutim, najnoviji razvoj tehnike svjetlosne detekcije i raspona poznate kao lidar omogućava arheolozima da vide kroz gustu šumu.
Lidarski senzori su ranije korišćeni za proučavanje drugih mezoameričkih naselja u Belizeu, kao i kompleksa hramova u Kambodži, a ta tehnologija može da ima arheološki potencijal i drugim tropskim oblastima, kao što su Amazon i centralna Afrika.
Najveća prepreka većem korišćenju ove metode za sada su troškovi iznajmljivanja aviona.
(RTS)


Lidar – revolucionarna pomoć za arheologe

Proces mapiranja iz vazduha izvodi se tako što se senzor lidara prikači na donju stranu aviona. Koristeći istu tehnologiju kakva postoji u automobilima bez vozača, instrument skicira pejzaž emitujući impulse laserskog svjetla i koristeći vrijeme potrebno da se oni vrate.
Dobijeni podaci mogu da otkriju konture na zemlji i ukažu istraživačima na strukture ispod krošnji koje je pravio čovjek.
– Za arheologe koji rade u tropskim predjelima, ovo donosi revolucionarne promjene načina rada. To je kao da posmatrate Sunce i zvijezde golim okom, a onda neko izmisli teleskop – objašnjava Kanuto.